‘s Anderendaags neem ik na het ontbijt  uitgebreid afscheid van mijn gastvrouwen. De ene rekent af terwijl de andere honderduit vertelt over waarom ze een B&B begonnen zijn. Ze straalt in haar bloemenkleed, net als het weer. Ze spreekt me aan bij mijn voornaam en prijst de kranige knar in mij die op die leeftijd nog zo’n fietsreis maakt. We nemen afscheid en ik beloof nog eens langs te komen als ik ooit nog eens in de streek kom. Ze ciaoen erop los en wensen me goede reis.

Vandaag wil ik mijn rit zo dicht mogelijk bij Benevento beëindigen. Het was altijd al mijn bedoeling om het drukke, chaotische wegennet rond Napels te vermijden. Verkeersrdrukte verhoogt niet alleen het risico op ongevallen, maar bederft ook het fietsplezier. Ik reis door de regio Campania richting Puglia en onvermijdelijk moet ik opnieuw de Apennijnen over. Om Benevento kan ik evenmin heen. Daar zie ik wel welke richting ik daarna uit rijd. Na een vijftal kilometer in zuidoostelijke richting steek ik de Volturno over en kom weer in Campania terecht. Ik bevind me in de provincie Caserta, een landelijk agrarisch gebied van vlaktes en valleien tussen beboste heuvels. De landbouw is er gediversifieerd: akkers met graangewassen en groenten wisselen af met weiland die rijkelijk door rivieren en beekjes worden bevloeid. De wijnstokken vind je op de heuvels, de olijfbomen op de steilere hellingen en in de mindere vruchtbare gebieden. En wat opvalt: het is er veel groener dan in de kustvlakte bij de Tyrrheense zee. De meeste aziende - zo worden de landbouwbedrijfjes hier genoemd - zijn kleinschalig.

Maar wat de streek zo mooi maakt, is dat  rond deze  veelkleurige vlakke landbouwgebied bosrijke bergen oprijzen, uitlopers van de Apennijnen, die ongerepte natuurgebieden blijken te zijn. Enkele hebben het statuut van regionale parken gekregen. Het eerste op mijn weg is het Parco Regionale del Matese dat onlangs een nationaal park geworden is. Het is een gebied van 87.000 hectare beuken-, kastanje- en steeneikenbos waar wolven, everzwijnen, vossen en wilde katten zich schuilhouden, afgewisseld met meren en alpenweiden op toppen die tot 2000 meter hoogte reiken. Ook door dit park had ik kunnen rijden via  de Strada Provinziale Capriati-Gallo, maar dat betekent weer een klimpartij tot 1200 meter en van klimmen heb ik nu wel even mijn bekomst gehad. Ik rij dus niet door maar langs het park op de gezapige SP 207 die min of meer de benedenloop van de Volturno volgt en via de SP 281 op de Strada Statale 158 uitkomt.  Bij de rotonde aan Quattroventi is een bar met een baanrestaurantje. Het is één uur op de middag en vele vrachtwagenchauffeurs hebben er langs de SS 158 een rustpauze ingebouwd. Het is op deze laatste dag van augustus nog steeds snikheet in de vlakte en ik snak naar heel veel water, het liefst frizzante. Ik bestel me een grote klaargemaakte salade met mozzarella uit de koeltoog en een met groenten en prosciutto crudo belegde sandwich en zoek de schaduw en de airco-koelte op binnen in de bar. Veel tijd neem ik niet, want ik wil een langere pauze inlassen in Alife, tien kilometer verderop langs de SS 158, het eerste stadje van enige omvang op mijn route vandaag.

Wanneer ik onder een loodzware zon het stadje binnenrijd, lijkt het wel ingedommeld. Luiken dicht, niemand op straat en alleen een oud vrouwtje op een bank in de schaduw vlakbij de kathedraal, een niet zo opvallende barokke kerk uit de achttiende eeuw met een fronton boven de ingang, pilasters in de gevel ingewerkt  en twee ovale ossenogen boven de zij-ingangen en links een imposante klokkentoren. De kathedraal is aan haar tweede leven toe. In de twaalfde eeuw bouwde graaf Ranulf II van Alife uit het Normandische geslacht van de Drengot al eens een kathedraal, maar die werd vernield in de zware aardbeving van 1688. Ranulf was een legendarische rebellenleider die de opstanden leidde tegen het centrale gezag van zijn koning, Roger II van Sicilië, hoewel hij met diens dochter was getrouwd. De stad werd tot tweemaal toe door de Sicilianen belegerd. 

Alife