Epinal wordt de hoofdstad van de Vogezen genoemd, ook al ligt hij eigenlijk aan de voet van dit massief, want de echte Vogezen, daar begin ik pas vandaag aan. Het doet me even huiveren. Dit zou je de eerste echte bergrit kunnen noemen, omdat ik 500 meter niveauverschil overbrug. Maar dat betekent niet automatisch meer klimmen. De rit door de Ardennen - vallei in vallei uit - telde veel meer hoogtemeters. Het wordt ook de derde dag langs de Moezel op rij.

Vandaag trek ik over de Col de Bussang, dwars doorheen de Vogezen naar Thann in de Elzas. Maar eerst even een rondritje door Epinal dat net als Metz door de Moezel middendoor wordt gesneden. Ik maak wat kiekjes van de erg oude, mooie basiliek Saint-Maurice, een half Romaans, half Gothische kerk. Om me ervan te vergewissen dat ik de juiste richting uit rijd, vraag ik een vriendelijk koppel met een baby, die op een zitbank van het lekkere weer genieten, de weg naar Remiremont, mijn eerste tussenstop. ‘Gewoon de Moezel volgen in zuidelijke richting’ raden ze me aan. Ik neem me voor de D42 te volgen. Er loopt ook een departementale route aan de andere kant van de Moezelvallei, maar die lijkt me minder mooi, en is, vrees ik, ook drukker. De D42 loopt als een balkon op de helling van de rechteroever (stroomafwaarts bekeken) van de Moezel.  Er loopt lager ook een fietspad naast de oever, maar het is onverhard. En aangezien het een lange rit belooft te worden, wil ik dat het opschiet. Ik heb er immers geen idee van hoe lastig die beklimming van de Col de Bussang aan het einde zal worden. Hier en daar gaat de D42 wel hoger de heuvels in en is het even wat klimmen. Zo gaat het 30 km lang langzaam hoger tot in Remiremont.

La Voie Verte des Hautes Vosges, vrij van autoverkeer

Daar wordt de Moezelvallei ineens smaller en mijn geluk kan niet op als ik er een fietspad van ‘La Voie Verte des Hautes Vosges’ zonder autoverkeer aantref  dat tot in het dorp Bussang, zo’n drie kilometer van de top van de gelijknamige col, loopt. Het pad is 32 km lang, stijgt langzaam van 400 m in Remiremont naar 610 m in Bussang en heeft nauwelijks steile stroken. Wat rest aan klimmen zijn daarna de 130 hoogtemeters over 3 km naar de top van de Col op 731 m. Allemaal behapbaar en minder zwaar dan ik had verwacht. Maar de warmte speelt me weer parten en dorpen met winkels zijn er nauwelijks onderweg.

In Remiremont eet ik een broodje, maar even verderop begint eerst de dorst en daarna de honger te knagen. In Ramonchamps  (of was het Vresse-sur-Moselle?) vind ik eindelijk een bakker, als ik het fietspad verlaat, op de hoek van een drukke Départementale, waar ik mij te goed doe aan de bosbessen- en aardbeientaartjes en me een grote fles spuitwater koop. Over hoe gezond mijn voeding is, geef ik op dit ogenblik geen snars. Het was immers weer hoog tijd om bij te tanken.  Het pad wordt steiler naarmate ik Bussang nader. Daar aangekomen hou ik even halt in een openbaar park en vul de drinkbus met lokaal bronwater.

Col de Bussang en bron van de Moezel

De Moezel, die in Metz een brede stroom was met eilandjes tussen de oevers, is hier een snelstromend beekje geworden. Even verderop, bij de Col liggen zijn bronnen. Ik moet in Bussang wel even 3 km de N66 op om over de col te komen, want het fietspad van ‘La Voie Verte’ houdt hier op. Ook die beklimming verloopt vrij vlot. Net voor de top steek ik de N66  over en sla linksaf de route des Sources in. 

Tweehonderd meter verderop kom ik bij de bron van de Moezel: een stenen fonteinbak waar in de hoek rijkelijk het water uit stroomt. Op de muur eromheen staat de loop van de Moezel gekerfd.